Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Videoman.gr | Το κουδούνι

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ.........!



Του Χρίστου Ε. Μαυρόπουλου




Όλα είναι δρόμος…!

Όλα είναι δρόμος,
κι όσο και πιο μακρύς ο πηγαιμός,
τόσο και πιο πολλές οι θύμισες.
Οι θύμισες
π’ ανάβουνε σαν τα κεριά μες στο φεγγί μου,
και μου λιανίζουν αγάλι-αγάλι την καρδιά!
Μιλώ
για τη ζωή, για τη δουλειά, για το ψωμί,
στα φακοχώραφα του Λιβαδιού, στον όργο του μαυράγανου
σταριού, των λαθουριών , του κριθαριού, των ρεβυθιών…
Τη στρατιά της αγροτιάς,
                                                           στη γέννα του ψωμιού και της χρυσής ελπίδας!                                       
Αχ, αυτές οι θύμισες…!
Μια επανάσταση, και μια ταυτότητα για την καρδιά μου!

Σκληρές Πατρίδα μου και ζωηρές, σαν τη σκληρή
γεωλογία σου!
Ωραίες σαν τον ωραίο αγώνα της ζωής που δώσαν
οι παλιότεροι για ΜΑΣ!              Μιλώ                        Για των πιστών τη μυρμηγκιά,
στου φεγγαριού τα κάρα ανεβασμένη,
κι άλλοι σε χράμια πανωσάμαρα σε ΄νια και δυνατά
μουλάρια, να φτάνουνε νωρίς-νωρίς σταυροκοπούμενοι…
Τον ήλιο να ισοπατεί λαμπρός, και να γλυκαίνει
ο τόπος τρόγυρα,
κι οι γέροντες αλαφρολαβρισμένοι, σεμνόπρεπα
ξεστηθωμένοι, στις σούβλες να ψήνουνε αρνιά,
φτύνοντας κάθε τόσο, της απαλάμης τους τις χαρακιές,
και γλείφοντας γλυκάδια και πετσούλες
θαρρείς σαν τα μικρά παιδιά!

Αχ, αυτές οι θύμισες…!
Μια επανάσταση, και μια ταυτότητα για την καρδιά μου!

Και στέριες σίγουρα,
σαν του παλιού δασκάλου τις κουβέντες, που μας μιλούσε
για το ψωμί, τον ίδρο, τη δουλειά,
το σέβας μας στα γονικά,
στις παραδόσεις και στα σύμβολα,
στα όπλα μας τα πατρικά,
και σ’ όλα αυτά που ίσια κι αρμονικά συνταιριασμένα,


 φτιάχνουν αυτό που λέμε : ΓΗΣ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ, ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ!
         

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

ΓΙΑΤΙ ΜΙΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ. !!!!

Σ’ ένα βιβλίο με τίτλο «Σκυλάνθρωποι» είναι καταγεγραμμένη η ενδιαφέρουσα αφήγηση μίας Ελβετίδας, η οποία επεξηγεί γιατί οι Ευρωπαίοι και γενικότερα οι ξένοι, συμπεριφέρονται με ελεεινό τρόπο κατά των Ελλήνων.
Η κοπέλα αναφέρεται σε κάποιον πλούσιο θείο της ονόματι Αλμπέρ που ζούσε κοντά στη Λοζάννη υπεραγαπώντας τα ζώα καί προστατεύοντας στη βίλα του πολλά από αυτά. Ένας φίλος του γιατρός απ’ τη Γενεύη του δώρισε
ένα κουτάβι ράτσας «μποξέρ», που άκουγε στο...
όνομα «Τέλος», ενημερώνοντάς τον ότι άμα μεγαλώσει το καθαρόαιμο σκυλί χρειάζεται προσοχή διότι.... είναι επικίνδυνο!... Πράγματι, σ’ ένα χρόνο είχε δυναμώσει... τόσο πολύ που ήταν απλησίαστο. Ο πρώτος που την πλήρωσε ήταν ο κηπουρός που δέχτηκε επίθεση από το σκυλί με αποτέλεσμα να μείνει ένα μήνα ακίνητος στην κλινική έχοντας χάσει την γάμπα που την είχε φάει ο σκύλος και θα έμενε κουτσός σε όλη του τη ζωή με καρφιά στο πόδι του! Ο Αλμπέρ απεφάνθη ότι ο σκύλος έπρεπε να εκπαιδευθεί για να αποκτήσει σωστή συμπεριφορά. Έφερε Γερμανό σκυλοδαμαστή και πράγματι σε 6 μήνες ο «Τέλος» ήταν «αρνάκι». Περιέργως όμως σε μία δεξίωση ο σκύλος ξαναεπιτέθηκε αιμοβόρικα σ’ έναν υπηρέτη και ευτυχώς γι’ αυτόν ο οδηγός της βίλας πυροβόλησε τον «Τέλος» και έβαλε τέλος στην άτακτη ζωή του! Η στεναχώρια του Αλμπέρ ήταν απερίγραπτη ώσπου τον επισκέφτηκε ο δωρητής του σκύλου, ο γιατρός, ο οποίος εξήγησε στον περίλυπο φίλο του ότι ο σκύλος όσο καλά και να δαμαστεί κρατάει μέσα του κακία, ζήλια, μίσος, καί εκδικείται: «Τα ζώα δεν συγχωράνε ποτέ στον άνθρωπο την βελτίωση της συμπεριφοράς τους, γιατί νιώθουνε ότι αυτή η βελτίωση τ’ απομακρύνει από τη φύση τους... και όποτε δίνετε η ευκαιρία το μίσος εκρήγνυται». Για να κατανοήσει ο Αλμπέρ καλύτερα την συμπεριφορά του σκύλου, ο γιατρός κάνει τον εξής εκπληκτικό παραλληλισμό: «Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει μ’ εμάς τους Ευρωπαίους καί τους Έλληνες! Αν υπάρχει μια φυλή στον κόσμο που κυριολεκτικά τη μισώ αφόρητα, αυτή η φυλή είναι οι Έλληνες»! Και τεκμηριώνει την άποψή του λέγοντας ότι στα γυμνασιακά του χρόνια ένιωθε «ψυχικά καταπιεσμένος. Διότι δεν μας διδάξανε τίποτα οι σοφοί μας διδάσκαλοι που να μην το ’χανε εξηγήσει, να μην το ’χανε ανακαλύψει, να μην το ’χανε πετύχει, να μην το ’χανε τελειοποιήσει οι Έλληνες! Κι αν κάποτε αναφέρανε κανένα άλλονε φτωχό συγγενή της γνώσεως και της σοφίας, όχι Έλληνα, στο τέλος προσθέτανε ότι αυτός ο κάποιος, ο φουκαράς βασίστηκε για την ανακάλυψή του πάνω σ’ ένα θεώρημα προγενέστερο κάποιου Έλληνα, πάνω σε μια παλιά σκέψη κάποιου άλλου Έλληνα, πάνω σ’ ένα έργο αιώνες πριν δοσμένο από κάποιον άλλο Έλληνα!... Σιγά σιγά ένιωθα πως οι γνώσεις μου, οι σκέψεις μου, τα αισθήματά μου, η προσωπικότητά μου, ο κόσμος μου, η ύπαρξή μου ως το έσχατο μόριο διαβρώνονταν και χρωματίζονταν απ’ αυτό που χαρακτηρίζουμε με την κλασική πια έκφραση ̈ελληνικό παρελθόν ̈». Αυτά όλα καταστάλαζαν στα βάθη της ψυχής του γιατρού «ένα φλογερό μίσος για καθετί το ελληνικό»! Και η συνέχεια: «Αργότερα στο πανεπιστήμιο, η κατάσταση έγινε δραματική. Ο Ασκληπιός από τη μια, ο Ιπποκράτης απ’ την άλλη! Ο Γαληνός τη μια μέρα, ο Ορειβάσιος την επομένη! Αέτιος το πρωί, Αλέξανδρος Τραλλιανός τ’ απόγευμα! Παύλος ο Αιγινίτης από ’δω, Στέφανος ο Αθηναίος από ’κει... Δεν μπορούσα ν’ ανοίξω βιβλίο χωρίς να βρω μπροστά μου την ελληνική παρουσία. Δεν τολμούσα να πιάσω στα χέρια μου λεξικό για να βρώ μια δύσκολη, σπάνια, μια χρήσιμη, μια έξυπνη, μια όμορφη, μια μεστωμένη λέξη. Όλες ελληνικές! Και άλλες αμέτρητες σαν την άμμο των θαλασσών και των ποταμών, ελληνικής κι αυτές προέλευσης! Άρχισα κι εγώ με την πάροδο του χρόνου να νιώθω απέναντι στους Έλληνες όπως ο ̈Τέλος ̈... Πρόκειται για φαινόμενο ομαδικό! ́Έτσι αισθανόμαστε λίγο πολύ όλοι μας απέναντι στους Έλληνες. Τους μισούμε όπως τα ζώα τους θηριοδαμαστές. Και μόλις μας δίνεται η ευκαιρία χιμάμε τους δαγκώνουμε και τους κατασπαράζουμε. Γιατί στο βάθος ξέρουμε ότι κάποτε ήμαστε ζώα μ’ όλη τη σημασία της λέξης κι είναι αυτοί, οι Έλληνες, πάλι οι Έλληνες, πάντα οι Έλληνες, που μας εξώσανε από τη ζωώδικη υπόσταση και μας ανεβάσανε στην ίδια με τους εαυτούς τους ανθρώπινη βαθμίδα!... Δεν αγαπάμε κάτι που θαυμάζουμε... Ρίξε μια ματιά στην ιστορία και θα διαπιστώσεις ότι όλοι οι Ευρωπαίοι, με αρχηγούς τους Λατίνους και το Βατικανό, λυσσάξαμε να τους εξαφανίσουμε τους Έλληνες από το πρόσωπο της γης! Δεν θα βρεις και δε θα φανταστείς συνδυασμό και συγκέρασμα εγκλήματος, πλεκτάνης και παγίδας που δεν το σκαρφιστήκαμε και δεν το πραγματώσαμε για να τους εξολοθρεύσουμε!... η ιστορία με το μίσος κατά των Ελλήνων δεν ξέφτισε. Ο σύγχρονος ̈πολιτισμένος ̈ άνθρωπος είναι ο ίδιος και χειρότερος... Δεν θα επιτρέψει ποτέ το Βατικανό, Αλμπέρ μου, να επιβιώσει στην αυλόπορτα της Ευρώπης, στα πλευρά της Ασίας και στο κατώφλι της Αφρικής ο ελληνισμός κι η ορθοδοξία του, η μόνη πραγματικότητα, η μόνη γνήσια χριστιανική πίστη... Είναι ο μόνος λαός που κατόρθωσε να συνταιριάξει αρμονικά τον αρχαίο του πολιτισμό, την υπεράνθρωπη πνευματικότητά του με όλα τα θετικά στοιχεία του χριστιανισμού και να γεννήσει αυτός ο θεϊκός συνουσιασμός μια βαθιά πίστη, μια θεμελιωμένη θρησκεία, μια τρομερή ενωτική ισχύ. Η δική μας ηγεσία, οι δικοί μας ταγοί, η δική μας εκκλησία δεν θα επιτρέψουν ποτέ την προκοπή τους, γιατί αν μονοιάσουνε και στο κοινωνικό πεδίο, χαθήκαμε! Ποιος τους πιάνει, αν βλαστήσει στη γη τους μια στάλα κοινωνική δικαιοσύνη κι ο λαός τους που στενάζει κι αναστενάζει φτάσει να κουμαντάρει τον τόπο του! Θα ξαναπιάσουνε το πολιτιστικό μαστίγιο στα χέρια τους και θα τους θωρούμε πάλι από το ύψος των αστραγάλων τους εμείς τα σκαθάρια αυτούς τους γίγαντες»! Ο φιλέλληνας Αλμπέρ σ’ όλα αυτά αρκέστηκε να απαντήσει με νόημα: «Γι’ αυτό θα τους αγαπάω πάντα, θα τους θαυμάζω και θα τους σέβομαι...».

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

ΕΛΑ ΡΕ ΑΤΙΜΕ... 70 χρόνια σε περίμενα...........

Έλα, ρε άτιμε. Έλα να τα πάρεις όλα. Και για όσα πάλεψαν οι πρόγονοί μου και για τα δύο μέτρα κήπο που μου άφησαν οι παππούδες μου. Έλα να πάρεις και τα μεροκάματα, τα σκληρά,  που τα έβαζα στην άκρη για μια ώρα δύσκολη, εκείνη της αρρώστιας. Έλα να τα πάρεις όλα. Πάρε και τον ήλιο που τόσο τον γουστάρεις για να λιάζουν οι συφιλιδικοί τα κορμιά τους αποκτώντας το μεσογειακό χρώμα που τόσο επιθυμούν και τόσο απεχθάνονται. Πάρε ρε, και τις θάλασσές μου να εξάγεις αέριο και τα ποτάμια μου να παράγεις ενέργεια φθηνή μόνο για την πάρτη σου. Πάρε και το γάλα των προβάτων μας και τα στάρια των κάμπων μας.
Το ξέρω που το πας, άτιμε. Το πας εκεί που πάντα ήθελες να το φθάσεις. Να καταστήσεις έναν λαό υπηρέτη. Να βλέπω απελπισμένες μεσόκοπες να βγάζουν μεροκάματο σε μπουρδέλα παραπήγματα ενώ οι πιο νέες να φεύγουν καραβιές για τα διεθνή  καλογυαλισμένα μπουρδέλα σου. Να βλέπω γέρους να πεθαίνουν από αφόρητο κρύο κλεισμένοι μέσα στα 20 τετραγωνικά λίγο πριν τους τα πάρεις κι αυτά ή από ασφυξία όταν θα τους κλείνεις τον διακόπτη από την συσκευή οξυγόνου λόγω ληξιπρόθεσμων λογαριασμών. Να βλέπω 50ρηδες σε απόγνωση , 40ρηδες στις ουρές ανεργίας και 20ρηδες να λένε την ξενιτειά πατρίδα τους. Να βλέπω τα παιδιά ως μελλοντικούς σκλάβους της Φάρμας των Ανθρώπων που χρόνια στήνεις και τώρα θα εγκαινιάσεις εκεί ακριβώς που ξεκίνησε ο Ανθρωπισμός. 
Βλέπω που το πας. Δεν θα ρίξεις απλά το μεροκάματο στο 1 ευρώ την ημέρα για 18 ώρες δουλειάς. Θα μας κάνεις να χαιρόμαστε που ζούμε κι ας μην παίρνουμε ούτε το 1 ευρώ. Φτιάχνεις το νέο Νταχάου και αυτό θα είναι η ίδια μου η χώρα. Τα Νταχάου ποτέ δεν κλείνουν, απλά αναστέλλουν τις εργασίες τους, έτσι δεν είναι λουκανοθρεμμένε μου; Έφθασε η ώρα να μπουν μπροστά οι μηχανές αυτού του τεράστιου κρεματορίου που θα έχει για οροφή τον ουρανό που λατρέψαμε και για πάτωμα το χώμα που μας έθρεψε.
Έλα, ρε άτιμε, πισώπλατα αυτή την φορά γιατί την προηγούμενη που ήρθες είχες τουλάχιστον τα κότσια να μου υψώσεις κατάμουτρα το όπλο και να μου πεις να σκύψω. Και είχα την επιλογή ή να σκύψω ή να πάρω τα βουνά. Τώρα όμως μού έχεις κλέψει και τα βουνά. Μου μένει λοιπόν να σκύψω χωρίς τον φόβο της σφαίρας που θα έβγαινε από το προτεταμένο σου όπλο. Είναι τρελό να παραδίνομαι χωρίς να έχω πάρει εντολή για αυτό. Είναι τρελό να φοβάμαι μια σφαίρα που δεν υπάρχει. Πώς γίνεται να βλέπω μπροστά μου ένα όπλο που δεν υπάρχει; Άτιμε, τα όπλα σου αυτή την φορά δεν έχουν κάνη, ούτε σκανδάλη. Τα λάδωνες όμως δεκαετίες ολόκληρες και έχουν τις φάτσες όλων αυτών των υπανθρώπων που βγάζουν ακόμα λόγους, που κάνουν κόμματα και παρακόμματα, που σφάζονται μπροστά στην κάμερα ενώ πίσω από αυτή στήνουν το σχέδιο για το πλιάτσικο που έχει ξεκινήσει. Α, ρε άτιμε. Για αυτόν τον λόγο πέταγες ξεροκόμματα στα κομματόσκυλα της Ελλάδας. Για την στιγμή που θα τους έδινες την εντολή να κάνουν επίθεση πισώπλατα στον ίδιο  λαό που τους έδινε τις ελπίδες του μέσα από ένα σταυρωμένο κωλόχαρτο.
Έλα, ρε μπούλη του Βορρά, να με συμμορφώσεις, να με κάνεις ευρωπαϊκό είδος, να φτιάχνομαι με Μότσαρτ και όχι να κλαίω όταν ακούω μπουζούκι ή κλαρίνο. Να νιώθω «πολιτισμένος» με προθήκες Μουσείων και όχι με τους σπαρμένους κίονες στα χωράφια μας, που κράτησαν όλον τον δήθεν σου πολιτισμό. Έλα να σε πάω τελευταία βόλτα στα πατρικά μας να μυρίσεις την  ακόμα καμμένη πέτρα των σπιτιών από τον πολιτισμό των δικών σου προγόνων. 
Έλα να με κάνεις άνθρωπο εμένα, τον γύφτο του Νότου. Έλα για να δω αν τελικά έχει μείνει ίχνος Ελλάδας μέσα μου. Έλα ρε, για να μου αποδείξεις αν το μαχαίρι του παππού μου είχε τα αποτελέσματα που μου περιέγραφε ή ήταν ένα παραμύθι για να κάνω όνειρα κόκκινα.                              Απο http://simplemangreek.blogspot.com/

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ??????

"Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο"

"Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο. Μπορείς να τον μαχαιρώσεις στην κοιλιά, να του αρπάξεις το ψωμί απ'το στόμα, να μην θεραπεύσεις την αρρώστια του, να τον χώσεις μέσα σε μια τρώγλη, να τον εξοντώσεις βάζοντάς τον να δουλεύει μέχρι θανάτου, να τον οδηγήσεις στην αυτοκτονία, να τον συρεις στον πόλεμο. Μερικοί απ'αυτούς απαγορεύονται στο κράτος μας." Μπρέχτ 

Ο Παπαδήμος μίλησε! Και είπε με τον πιο ψυχρό και ξεκάθαρο τρόπο όλα αυτα που πιστεύει κι εκπροσωπεί. Απείλησε και τρομοκράτησε το λαό ότι αν δεν κάνει όσα απαιτήσει η τρόικα και η κυβέρνηση θα χρεοκοπήσουμε άτακτα και θα γυρίσουμε δεκαετίες πίσω! Κι ύστερα όπως ήταν λογικό κι αναμενόμενο μίλησε για σωτηρία. Για εθνική σωτηρία.

"H κόκκινη γραμμή είναι η σωτηρία της χώρας" είπε...Μας τα' παν κι άλλοι .
Για ποιά χώρα μιλούσε όμως; Για ποιό έθνος και ποιά πατρίδα; Την πατρίδα των Δασκαλόπουλων, Λαυρεντιάδηδων, Βγενόπουλων, Βαρδινογιάννηδων, Λάτσηδων κλπ. ή τη δική μας;
Γιατί η πατρίδα των παραπάνω και των φίλων-συνεργατών τους εφοπλιστών, επιχειρηματιών, τραπεζιτών δεν έιναι βέβαια άλλη από την τραπεζική τους θυρίδα και το πορτοφόλι τους. Αν δεν ήταν έτσι τα χρήματά τους δεν θα βρίσκονταν σε ξενες τράπεζες -συνήθως αφορολόγητα και προστατευμένα από ανωνυμία- αλλά επενδυμένα εδώ στην "πατρίδα τους," 'οπως τα λίγα ή ανύπαρκτα ημών των ηλιθίων, ενώ οι επιχειρηματικές τους δραστηριότητες θα γινόντουσαν με φανερούς, καθαρούς τρόπους κι όχι μέσω πολυδαίδαλων μονοπατιών offshore και με τρόπους που τους απαλάσσουν από τη φορολογία με αποτέλεσμα να έχουν συσσωρεύσει πάνω από 1 τρις -εκτός "πατρίδας" φυσικά- τη στιγμή που οι εργαζόμενοι και η πατρίδα εδώ κυριολεκτικά αργοπεθαίνουν από ασφυξία.
Ειναι λοιπόν καθαρό οτι αυτός ο τόπος, αυτή η πατρίδα αλλά και κάθε πατρίδα, δεν είναι ένα ενιαίο σύνολο. Αποτελείται από τάξεις. Από καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Από κυρίαρχους και κυριαρχούμενους. Και η λεγόμενη "σωτηρία της πατρίδας" δεν περιγράφει κάποιο γενικό "εθνικό συμφέρον" αλλά απλούστατα συμπυκνώνει το συμφέρον και τη σωτηρία της κυρίαρχης τάξης που βέβαια δεν είναι η δική μας.
Αυτό που είναι σήμερα ζητούμενο και προυπόθεση για τη στέρεη ανάπτυξη μαζικού και μαχητικού κινήματος, είναι η συγκρότηση της ακόμα μη συνειδητοποιημένης μάζας σε λαό. Το ξεκαθάρισμα δηλαδή μέσα στο μυαλό(αλλά και στην πράξη) των απλών ανθρώπων που πέφτουν καθημερινά θύματα των πολιτικαντισμών των "εθνικών σωτήρων", του απλού ζητήματος "σε ποιά πλευρά ανήκουν". Στους καταπιεζόμενους ή στους καταπιεστές; Δε χρειάζεται να πούμε πως σε περιόδους κρίσεων όπου η ταξική πάλη κορυφώνεται-για να χρησιμοποιήσουμε αναπόφευκτα την κλασσική γλώσσα-, οι ενδιάμεσες επιλογές εξαφανίζονται. Ο καθένας τότε είναι αναγκασμένος ή να σταθεί στο πλευρό των ομοίων του ή να γίνει προδότης της τάξης του.
Από τη στιγμή λοιπόν που ο απλός κόσμος που υποφέρει και μαστιγώνεται ανελέητα καθημερινά ξεκαθαρίσει μέσα του το που ανήκει και επομένως συγκροτηθεί σε λαό και οργανωθεί, τα ψέμματα αρχίζουν να τελειώνουν. Και τότε όλοι αυτοί οι σωτήρες , που όταν φθάνουν στα αδιέξοδα σηκώνουν τις εθνικές σημαίες και τα πατριωτικά λάβαρα και μιλούν για εθνικές σωτηρίες για να μπερδέψουν τα πράγματα στο μυαλό του λαού και να κρύψουν την ταξική πάλη, εννοώντας οτι οι ταξικές διαφορές είναι δευτερεύουσας σημασίας και πρέπει να υποχωρήσουν και να υπαχθούν στην προσπάθεια για εθνική σωτηρία, αρχίζουν να ξεμένουν από επιχειρήματα. Κι αυτό γιατί οι μέρες πλημμυρίζουν με εικόνες που αποκαλύπτουν διαρκώς την αλήθεια και φωνάζουν το "ή εμείς ή αυτοί".

. Ο Παπαδήμος αλλά και όλο το σινάφι που οδήγησε τα πράγματα σε αυτό το αδιέξοδο, δεν είναι τίποτα άλλο από εκπρόσωποι και προστάτες της τάξης τους και αυτήν θα υπερασπίσουν μέχρι τελευταίας ρανίδος. Γι αυτό άλλωστε έδωσαν πάνω από 100δις κρατικά χρήματα και εγγυήσεις για τη σωτηρία των τραπεζών ΤΟΥΣ, ενώ τα παίρνουν όλα από μας. Γι αυτό δίνουν σχεδόν 500δις στις Τράπεζές τους πανευρωπαικά με 1% επιτόκιο, ενω φορτώνουν με φόρους και περικοπές των μηδαμινών απολαβών του το λαό. Γι αυτό την ίδια στιγμή που μιλάνε για το καλό του έθνους, επεξεργάζονται φρικτά σενάρια εξόντωσης και καταστολής του λαού για όταν έρθει η κρίσιμη στιγμή. Θα υπερασπίσουν λοιπόν την τάξη τους ακόμη κι αν χρειαστεί να χαθούν ζωές χιλιάδων με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμα κι αν χρειασθεί να χυθεί αίμα. Εμείς τί είμαστε άραγε αποφασισμένοι να κάνουμε;
Ο Μπρεχτ έλεγε υπέροχα με το δικό του τρόπο: "Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο. Μπορείς να τον μαχαιρώσεις στην κοιλιά, να του αρπάξεις το ψωμί απ'το στόμα, να μην θεραπεύσεις την αρρώστια του, να τον χώσεις μέσα σε μια τρώγλη, να τον εξοντώσεις βάζοντάς τον να δουλεύει μέχρι θανάτου, να τον οδηγήσεις στην αυτοκτονία, να τον συρεις στον πόλεμο. Μερικοί απ'αυτούς απαγορεύονται στο κράτος μας." 

Ακούω πολλούς προοδευτικούς ανθρώπους να διαμαρτύρονται και να χλευάζουν τους κομμουνιστες όταν τους βάζουν μπροστά τους το ταξικό ζήτημα, και να τους κατηγορούν για ξύλινη γλώσσα, μπερδέματα και υπερβολές. Ομως μερικά πράγματα δεν έχουν πολλούς τρόπους για να ειπωθούν. Κι αν δεν ξεκαθαρίσουν μέσα στο μυαλό μιας μεγάλης πλειοψηφίας, ας μην αναζητάμε ευθύνες μεσα στα κόμματα ειδικά της κομμουνιστικής Αριστεράς για τις καθυστερήσεις και τα πισωγυρίσματα των εξελίξεων.
Ας μην αφήνουμε λοιπόν να θολώνουν τα νερά για να μη δούμε τον αντίπαλο.  Οι "εισβολείς" είναι και εντός των πυλών. Είναι η παρέα του ΣΕΒ, οι τραπεζίτες, τα εφοπλιστικά συμφέροντα, οι συνεταίροι τους στο εξωτερικό και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι.
Εχει φτάσει η ώρα επομένως να αποφασίσεις με καθαρό μυαλό με ποιον θα πας και ποιον θα αφήσεις. Με την τάξη σου ή προδότης της; Δρόμος ουδέτερος ανάμεσά τους την ώρα που μαίνεται ταξικός πόλεμος δεν υπάρχει. 
 

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Ας μιλήσουμε για «πόλεμο»...


«Πόλεμο» κατά του κ. Παπαδήμου διαπίστωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Κάρολος Παπούλιας.Ευκαιρία, λοιπόν, να μιλήσουμε - πραγματικά -για τον -πραγματικό - πόλεμο:
*
Πόλεμος είναι
να δουλεύεις μια ζωή για ένα ξεροκόμματο και κάποια στιγμή να έρχεται αυτός που σου έταζε λαγούς με πετραχήλια και να σου κόβει το μισό από το ξεροκόμματο λέγοντάς σου ότι «συμπάσχει», αλλά πως πρέπει να τον συγχαρείς διότι επιτελεί «πατριωτικό» έργο...
*
Πόλεμος είναι
να έχεις πληρώσει μέχρι τελευταία πεντάρα τις ασφαλιστικές σου εισφορές και να έρχεται ο «σοσιαλιστής» να σου κόβει ακόμα κι αυτή την σύνταξη πείνας, να σου ξεφτιλίζει τα γεράματα και όταν διαμαρτύρεσαι να σου αντιγυρίζει - αυτός που καταχράστηκε τους κόπους σου - ότι «δεν υπάρχει σάλιο»...
*
Πόλεμος είναι
να βλέπεις τα παιδιά σου να ρημάζουν στην ανεργία...
*
Πόλεμος είναι
να σου λένε ότι απολύεσαι και αντί για απολυμένο να σε αποκαλούν «έφεδρο»...
*
Πόλεμος είναι
να στέλνεις τα παιδιά σου στο σχολείο, να το έχεις πληρώσει αυτό το «δημόσιο και δωρεάν» σχολείο εκατό φορές, κι αντί για βιβλία να τους μοιράζουν φωτοτυπίες...
*
Πόλεμος είναι
να σου κόβουν το μισθό και να σου αυξάνουν τα εισιτήρια στα λεωφορεία κατά 40%...
*
Πόλεμος είναι
να έχεις φτύσει το γάλα της μάνας σου για να βάλεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου και να έρχεται ο φορογδάρτης να σου επιβάλει μέσω της ΔΕΗ χαράτσι για ένα σπίτι που το πληρώνεις μια ζωή στην τράπεζα...
*
Πόλεμος είναι
να έρχεται ο ίδιος αυτός φορογδάρτης που σε άφησε χωρίς μισθό και χωρίς δουλειά και να σου προσθέτει - δίπλα στο χαράτσι της ΔΕΗ - την 11η (!) μέσα σε δυο χρόνια αύξηση στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος...
*
Πόλεμος είναι
να κλείνει το ένα μικρομάγαζο μετά το άλλο, στην θέση τους να ανοίγουν ενεχυροδανειστήρια και ο «πατριώτης» που σε κυβερνά να βγάζει φιρμάνια για το πώς θα ζυγίζεις τη χρυσή σου βέρα ή το χρυσό σου δόντι (!) πριν το παραδώσεις στον σαράφη για να εξασφαλίσεις ένα κομμάτι ψωμί...
*
Πόλεμος είναι
να λουφάζεις τυλιγμένος στις κουβέρτες μέσα στο σπίτι, να τρέμουν τα δόντια σου από το κρύο και να μην ανοίγεις το καλοριφέρ γιατί δεν έχεις να πληρώσεις για πετρέλαιο θέρμανσης...
*
Πόλεμος είναι
να σε κοροϊδεύουν κάθε μέρα ότι «δίνουν μάχη» για να μη σου κόψουν τον 13ο και 14ο μισθό όταν σου έχουν ήδη κόψει τον 8ο και τον 9ο μισθό και την ίδια ώρα σφυρίζουν στα αυτιά σου τα «πακέτα» των δισεκατομμυρίων υπέρ αναξιοπαθούντων τραπεζιτών...
*
Πόλεμος είναι
να βλέπεις μια δράκα ξιπασμένων φιλανθρώπων με καρφιτσωμένο στο πέτο το ταμπελάκι με τη φίρμα του μονοπωλίου που εκπροσωπούν, να φιγουράρουν στις ιλουστρασιόν λίστες του παγκόσμιου τζετ σετ, να μην χωρούν οι ελβετικές τράπεζες τις καταθέσεις τους, να έχουν ξεχειλίσει οι θάλασσες της υδρογείου από το (αφορολόγητο) εφοπλιστικό τους «δαιμόνιο», να μετακινούν στους λογαριασμούς τους δισεκατομμύρια μέσω των «οφ σορ» εταιρειών σαν να ήταν μαρουλόφυλλα, κι εσύ μαζί με τα δέκα εκατομμύρια των ομοίων σου να κατηγορείσαι ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»...
*
Πόλεμος είναι
να έχουν φτάσει τη βενζίνη στα 2 ευρώ το λίτρο, να σου έχουν ρίξει το μισθό στα 350 ευρώ το μήνα και να σου ζητούν από πάνω να πληρώσεις και φόρο...
*
Πόλεμος είναι
να έχουν γεμίσει οι δρόμοι της Αθήνας με άστεγους, να τρέχουν οι άνθρωποι για ένα πιάτο φαΐ στα συσσίτια (τα οποία ο κ. Παπαδήμος τα βάφτισε την Πρωτοχρονιά «γιορτή»!!), να μην υπάρχει φανάρι, πεζοδρόμιο, σοκάκι χωρίς επαίτη και ζητιάνο, γιατί οι Παπαδήμος, Βενιζέλος, Λοβέρδος, Σαμαράς, Καρατζαφέρης, Μπακογιάννη «κατευνάζουν τις αγορές»...
*
Πόλεμος είναι
να αρρωσταίνεις και να μην έχεις λεφτά για τα φάρμακα, να πηγαίνεις στο νοσοκομείο κι αντί για «δημόσια και δωρεάν» Υγεία που την έχεις πληρώσει εκατό φορές, να σου ζητάνε να φέρεις τις γάζες από το σπίτι και να περάσεις πρώτα από το ταμείο...
*
Πόλεμος είναι
τον πλούτο που εσύ δημιουργείς στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο μαγαζί, σε στεριά και θάλασσα, να τον έχουν σφετεριστεί οι κηφήνες της πλουτοκρατίας, να τον έχουν κάνει υπερκέρδη για τις τσέπες τους, ελλείμματα και χρέη για το δημόσιο ταμείο, όλα βγαλμένα με το δικό σου ιδρώτα, με το δικό σου κόπο, με τη δική σου δουλειά, και εσύ αυτή τη δουλειά να την «πληρώνεις» πλέον με επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα, αλυσοδεμένος στα κάτεργα της εργασιακής τρομοκρατίας, στα απαρτχάιντ των εκβιασμών και της εκ περιτροπής ανάσας...
*
Πόλεμος είναι
να σου ξεσκίζουν τη ζωή, να σου σκοτώνουν το σήμερα και το αύριο και να σου λένε κι από πάνω ότι είναι «σωτήρες», ότι παίρνουν δάνεια για να σου εξασφαλίζουν το μισθό και τη σύνταξη - αυτοί που σου κατάργησαν το μισθό και τη σύνταξη - όταν από το δικό σου μισθό κι από τη δική σου σύνταξη πληρώνονται τα δάνεια που διπλά και τρίδιπλα τα εισπράττουν οι κερδοσκόποι και οι τοκογλύφοι, με μια κουβέντα: Τα μονοπώλια.
*
Αυτός είναι ο πόλεμος που μαίνεται τούτη την ώρα στην Ελλάδα, κύριε Κάρολε Παπούλια.
Είναι ένας πόλεμος μονόπλευρος. Μονομερής.
Ενας πόλεμος που τον έχει εξαπολύσει η τάξη των αστών ενάντια στην τάξη των προλετάριων.
Που τον έχει διεξαγάγει ενάντια στις μάζες των εργαζομένων και όλου του λαού η τάξη των κεφαλαιοκρατών.
Είναι ένας πόλεμος αδίστακτος και στυγνός.
Που - κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας - τον διευθύνει όλο το πολιτικό προσωπικό της πλουτοκρατίας, μηδενός εξαιρουμένου, με επικεφαλής την κυβέρνηση του μαύρου μετώπου υπό τον τραπεζίτη κ. Παπαδήμο.
Γράφει:

ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ