Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

10 λογικές ερωτήσεις που δεν έχουν απαντήσεις !!!!

Καθηγητής Κ. Τοκμακίδης
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Ερώτηση 1.
Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;


Ερώτηση 2
.
Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να ” ξετινάξει” μία χώρα;

Ερώτηση 3.

Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;

Ερώτηση 4.

Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο να πληρώνεται με 2000 ευρώ μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;

Ερώτηση 5.

Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;

Ερώτηση 6.

Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 0.5 τρις που χρωστάμε εμείς;

Ερώτηση 7.

Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;

Ερώτηση 8.

Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;

Ερώτηση 9.

Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;

Ερώτηση 10.

Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;

Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα, ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος ;

ΠΗΓΗ
 

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΜΕ ΜΥΑΛΟ.


Αναδημοσίευση απο strangejournal
Ας πούμε ότι δεν έχω πρόβλημα με τους εθνικιστές, ούτε με αυτούς που νομίζουν ότι είναι πατριώτες. Αν θέλουν να τους θεωρώ σκεπτόμενους ανθρώπους, θα πρέπει όπως όλοι οι άνθρωποι…να σκέφτονται! Τι εννοώ; Καταρχήν, να μην διαδίδουν ψευδείς “ειδήσεις” και να μην λένε ενσυνείδητα, ψέματα. Πόσες ιστορίες έχουμε διαβάσει (σαν αστικούς μύθους) ότι η Χρυσή Αυγή επενέβη και πέταξε έξω από το σπίτι κάποιου Έλληνα, αλλοδαπούς που δεν έφευγαν με τίποτα και που παραδόξως δεν πήγε ούτε στην αστυνομία, ούτε πουθενά, αλλά ακόμη κι αν πήγε -δήθεν- δεν κατάφερε τίποτα. 
Γιατί ποτέ, μα ποτέ δεν δίνουν τα στοιχεία ενός από αυτούς τους υποτιθέμενους Έλληνες-θύματα; Γιατί πολύ εύκολα αναπαράγουν προπαγανδιστικά μηνύματα που το μόνο που προσφέρουν είναι νερό στον μύλο της Χρυσής Αυγής; Ελέγχονται όλες οι πληροφορίες ή ελαφρά τη καρδία -επειδή θέλουν να στηρίξουν συγκεκριμένες εμμονές- τις αναπαράγουν χωρίς να ενδιαφέρονται για την αξιοπιστία τους; Είναι θέμα ηλιθιότητας, αφέλειας ή απλά ψυχοπαθολογίας;
Επίσης θα ήθελα να μου απαντήσει κάποιος λογικά, γιατί κάποιος που υποστηρίζει ανθρώπους άλλης εθνικότητας είναι “ανθέλληνας”; Πως συνδέεται η υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων με την απέχθεια για ανθρώπους που έχουν την ίδια εθνικότητα για σένα; Σημαίνει πως όλοι οι Έλληνες ή όλοι οι αλλοεθνείς είναι αδέλφια μας ή αντίστροφα εχθροί μας;

Γιατί οι “ελληναράδες” ενημερώνονται συνήθως από σελίδες με “αντινεοταξίτικο” περιεχόμενο που προσφέρουν ένα τουρλουμπούκι ορθοδοξίας-ελληνισμού-φαντασιώσεων για την Κωνσταντινούπολη; Ο κάθε Παίσιος γίνεται γι’ αυτούς ήρωας, χωρίς καν να αμφισβητήσουν ή να μελετήσουν την κάθε “προφητεία” ή το κάθε “θαύμα”. Πως ακριβώς τιμούν την Ελλάδα κατά την δική τους οπτική; Με το να αποθεώνουν την βλακεία;
Επίσης για ποιο λόγο αναπαράγουν αρχαία ρητά τύπου “μολών λαβέ”, “η ταν ή επι τας” και “έσεται ήμαρ”; Τα θεωρούν κτήμα τους; Ταιριάζουν με τις σημερινές συνθήκες ή πολύ απλά είναι ο μόνος τρόπος για να νιώσουν ότι αξίζουν κάτι, δηλαδή με το να θεωρούν τους εαυτούς τους μέρος μιας φαντασιακής κοινότητας; Δεν έχω τίποτα μ’ αυτούς που αγαπάνε τον τόπο καταγωγής τους. Αρκεί να μην μισούν τους άλλους που αγαπούν τον δικό τους τόπο και βέβαια να μην θεωρούν πως αυτοί γεννήθηκαν στην καλύτερη χώρα του κόσμου. Δεύτερον, αν κάποιος θέλει να το παίξει Έλληνας που έχει σχέση με τους αρχαίους προγόνους του (όπως νομίζει τουλάχιστον) ας είναι λογικός σαν τον Αριστοτέλη. Ας είναι γενναίος σαν τον Λεωνίδα, αντικειμενικός σαν τον Σωκράτη, αντισυμβατικός σαν τον Διογένη.
Το πρόβλημα είναι ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ όσοι σκέφτονται με σύνορα στο μυαλό τους να μην καταλήξουν στην βλακεία και στην φτήνια.

ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ...

Η δίκη Κοσκωτά ήταν τηλεοπτική επιτυχία. Είχε το «ωσεί παρών» του Ανδρέα Παπανδρέου, τις κωλοτούμπες του Τεγόπουλου, το θάνατο του Κουτσόγιωργα, τον Νίκο Κωνσταντόπουλο στο ρόλο του αγέλαστου κακού και πολλά άλλα στοιχεία που την ανέδειξαν σε κορυφαίο θέαμα.
Μετά τη λήξη της δίκης, την ουσιαστική αθώωση όλων, πλην του κορόιδου Τσοβόλα, η ελληνική κοινωνία απέκτησε μια παροιμιώδη ανοχή στα σκάνδαλα των πολιτικών. Ο Ανδρέας παρέμεινε αγαπημένος λαϊκός ηγέτης και η αδιαφορία με την οποία αντιμετώπισε τη Δικαιοσύνη, χαρακτηρίστηκε ως μαγκιά γνήσιου ηγέτη ενός μαχαλά.
Από κει και πέρα, όλα έγιναν ευκολότερα. Ο ελληνικός λαός αντιλήφθηκε το ρόλο του και έπαψε να ανησυχεί για οτιδήποτε. Η εξουσία κλέβει. Σιγά το κακό. Δεν είναι κι έγκλημα να «βάζουν οι πολιτικοί το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι». Αυτό αποδεχτήκαμε. Αρκεί να μην έτρωγαν όλο το μέλι, διότι υπήρχαν κι άλλοι που περίμεναν στην ουρά με το δάχτυλο σηκωμένο.

Ήταν λογικό, λοιπόν, να γίνει το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, να χάσουν τα λεφτά τους οι μικροεπενδυτές και να γίνει η μεγαλύτερη συγκέντρωση πλούτου από λίγους, που συνέβη ποτέ στην Ελλάδα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Φυσικά, όλοι γνώριζαν ότι η φούσκα του Χρηματιστηρίου ήταν στημένη. Ήταν ένα έγκλημα όμως χωρίς ενόχους, διότι ο κ. Σημίτης ήταν ένας καθωσπρέπει γερμανοαναθρεμμένος καθηγητής πανεπιστημίου, που ήταν αδύνατον να δικαστεί.
Ύστερα ήρθαν οι νόμοι περί μη ευθύνης υπουργών για οποιοδήποτε οικονομικό έγκλημα κι έτσι συνηθίσαμε στην ιδέα της αθώωσης πρωταγωνιστών σκανδάλων άνευ δίκης. Αφού πλέον είχαμε αποδεχτεί ως φυσιολογικό φαινόμενο την ατιμωρησία των πολιτικών, κάποιοι εκτός πολιτικής αποφάσισαν να ρισκάρουν και εκείνοι στον εύκολο και παράνομο πλουτισμό. Η επιτυχία τους ήταν δεδομένη. Πλούτισαν και πλουτίζουν ανενόχλητοι, ενώ ο χαρακτηρισμός «λαμόγια» αντιστοιχεί πλέον στον βρετανικό τίτλο «Sir». Ένας τίτλος τιμής.
Στη συνέχεια πλάκωσε ο Πάγκαλος με τη γνωστή ιστορία στα Ίμια και την προσφορά του Οτσαλάν στους Τούρκους εν είδει κρέατος, οπότε συνηθίσαμε ότι η ρουφιανιά και η προδοσία δεν ήταν πλέον κάτι κακό που το χρεώναμε στους «Εφιάλτες» της Ιστορίας, αλλά επίσημη κυβερνητική πολιτική.
Τα υπόλοιπα, με τις μίζες των όπλων, τις προμήθειες των νοσοκομείων, την ψηφοθηρική διανομή ευρωπαϊκών κονδυλίων που είχαν δοθεί «για την αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής και οικονομίας και τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό της ελληνικής γεωργίας», αλλά φαγώθηκαν σε επαρχιακά καζίνο Ελλάδας και Βουλγαρίας καθώς και στα κωλόμπαρα των εθνικών οδών, ήταν πταίσματα.
Εν τω μεταξύ, στο κέντρο της Ελλάδας, στην Αθήνα με τον υπέροχο ουρανό, άρχισε να βρέχει ΕΣΠΑ και διάφορα άλλα ευρωπαϊκά κονδύλια, για τα οποία δημιουργήθηκαν τάχιστα δεξαμενές υποδοχής. Τα χρηματιστηριακά γραφεία έγιναν επιχειρήσεις συμβούλων επιχειρήσεων και αναπτύχθηκαν διάφορες υπηρεσίες οι οποίες συμπλήρωναν τα «χαρτιά» για επιδοτήσεις παντός είδους άχρηστης μαλακίας. Σε συνεργασία με τους «ελεγκτικούς μηχανισμούς» και τα υπουργικά γραφεία, οι σύμβουλοι επιχειρήσεων μετετράπησαν γρήγορα σε opinion makers και η παραγωγή γι’ ακόμη μια φορά μπήκε στην άκρη, καθώς κυριάρχησαν οι «υπηρεσίες», δηλαδή το τίποτα.
Η συνήθεια, πλέον, δεν ήταν κακό πράγμα. Ένα μεγάλο ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού κατανάλωνε με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν οι συμμετέχοντες στα ρωμαϊκά όργια. Ξερνούσαν, άνοιγαν χώρο στο στομάχι και ξανάτρωγαν. Έτσι, όταν έγινε το κακό, οι άχρηστοι αυτής της χώρας έσπευσαν να στηρίξουν την προδοσία του Γιώργου Παπανδρέου και το ξεπούλημα της χώρας. Τρόμαξαν στην ιδέα της επιστροφής στη δραχμή, διότι απλώς φοβήθηκαν ότι θα έπρεπε επιτέλους να εργαστούν. Να κάνουν μια κάποια δουλειά. Διότι η παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών για το φάγωμα επιδοτήσεων, δεν είναι δουλειά, άσχετα αν και αυτό συνηθίσαμε να το αποκαλούμε έτσι.
Τώρα πια συνηθίσαμε σε όλα. Στην ανεργία και στην εξαθλίωση. Στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Συνηθίσαμε στην ιδέα ότι ο «σύμβουλος επιχειρήσεων» και ο εργάτης της ναυπηγοεπισκευαστικής που περιμένει τη σειρά του να σκοτωθεί σε κάποιο αμπάρι ελλείψει μέτρων ασφαλείας «τα έφαγαν μαζί. Παρέα».
Τώρα, η κυβέρνηση, με περίσσιο θράσος, δηλώνει ότι πρέπει να κάνουμε τις θυσίες της κόλασης για να παραμείνουμε ζωντανοί. Δεν πειράζει ξεπουλητές, μην ενοχλείστε. Μη γίνεστε τόσο δραματικοί. Είμαστε ευπροσάρμοστος λαός. Το έχουμε αποδείξει επί δεκαετίες. Αυτή τη φορά πολλοί θα ακολουθήσουν το παράδειγμα του γάιδαρου που είχε ο Χότζας. Μόλις, λοιπόν, συνήθισε να μην τρώει τίποτα, απλώς ψόφησε.
Να ξέρετε όμως. Όσοι δε συνηθίσαμε, δε φάγαμε τίποτε άλλο πέρα από αυτό που δουλέψαμε και δεν γουστάρουμε να ψοφήσουμε σαν γαϊδούρια, θα έρθει η ώρα που θα σας γαμήσουμε. Αυτό έτσι, μια μικρή υπενθύμιση για όσους πιστεύουν ότι όλα αυτά θα ξεχαστούν γρήγορα. Κι αυτό δεν είναι υπόσχεση, χρέος ή κάποιου είδους απειλή. Είναι το ένστικτο της επιβίωσης. Και μια μικρή απόλαυση, φυσικά.

Πηγή : Καρτέσιος

Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Λόγω Βλακείας........

Λόγω Βλακείας. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, ούτε λύση….

 Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

 

«Ας σκεφθούν πώς και από πού μπορούν να βρεθούν 11,5 δισ. ευρώ για να κοπούν σε δύο χρόνια» είπε χθες ο Υπουργός οικονομικών (εντωμεταξύ σήμερα, όπως δημοσιοποίησε η τρόϊκα θα απαιτηθούν επιπλέον 2,5 δισ. ευρώ περικοπές για την περίοδο 2013-2014) και για να δικαιολογήσει ο κ. Στουρνάρας αυτά τα 11,5 δις που σε μια ημέρα έγιναν 14 δις  είπε το αμίμητο ψεύδος, πως τάχα  «έχουμε το ακριβότερο κοινωνικό κράτος στην ευρωζώνη και δεν .......μπορούμε να το συντηρούμε με δανεικά»!!!!

Ακόμη κι εκείνοι που δεν έχουν ζήσει σε μια χώρα της Ευρωζώνης, γνωρίζουν πως αυτό είναι ένα ασύστολο ψεύδος, όπως τόσα άλλα που ακούμε καθημερινά από «υπεύθυνα» πολιτικά πρόσωπα και «έγκυρους δημοσιογράφους».

Πως τάχα είμαστε η μόνη χώρα με 13ο και 14ο μισθό!

Πως τάχα είμαστε η χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων ενώ σύμφωνα με επίσημες στατιστικές της Ευροστατ κάτω από εμάς είναι μόνο η Ιρλανδία.

Αλήθεια είναι ότι έχουμε το υψηλότερο ποσοστό σε αμυντικές δαπάνες δίχως να έχουμε τον καλύτερο αμυντικό εξοπλισμό.

Αλήθεια είναι ότι έχουμε την ακριβότερη δημόσια(με τα φακελάκια) υγεία, δίχως να έχουμε υγεία.

Αλήθεια είναι ότι έχουμε την ακριβότερη δημόσια παιδεία (με τα φροντιστήρια) δίχως να έχουμε παιδεία αλλά τα κόστη τα επωμιζόμαστε εμείς και όχι το κράτος.

Όταν τα ψεύδη, σαν ένα είδος υπερβολής (που λέει ο λόγος), λέγονται στα καφενεία, το πράγμα είναι υποφερτό. Όταν όμως λέγονται από επίσημα χείλη και μάλιστα από επιστήμονα και καθηγητή πανεπιστημίου, τότε μόνο μια εξήγηση υπάρχει:θεωρούν τον ελληνικό λαό Η-Λ-Ι-Θ-Ι-Ο!

Μήπως έχουν δίκαιο; Αν όντως συμβαίνει αυτό, να δεχτούμε ότι είμαστε όλοι ηλίθιοι, ή καλύτερα Βλάκες και σαν Βλάκες ας μην αναγνωρίσουμε καμιά δέσμευση προς τους δανειστές μας, αφού όπως ξέρει και ο τελευταίος Βλαξ, ο Ευθυμίου στο «ένας βλάκας και μισός», οι βλάκες αθωώνονται λόγω βλακείας.